SCROLLLL

https://archive.org/details/stock_footage?tab=collection

Thema’s dat ik op dit moment erg belangrijk vind:

Mentale gezondheid
Psychische aandoening
Persoonlijke gezondheid
Bewustzijn
Identiteit

Positionering

In individualistische samenlevingen leert ieder individu van jongs af aan om voor zichzelf en later eventueel voor zijn of haar gezin te zorgen. Ouders zijn trots op de onafhankelijkheid van hun kinderen. Kinderen leren al op jonge leeftijd om een eigen mening te hebben en voor zichzelf op te komen. De communicatie is vaak helder en expliciet.

In collectivistische culturen groeien kinderen op in grote families, inclusief grootouders en andere familieleden. Kinderen leren ‘wij’-georiënteerd te zijn en in harmonie te blijven met de groep waarin ze leven, werken en studeren. In ruil daarvoor krijgen ze bescherming en veiligheid van deze groep. De communicatie is meestal indirect en impliciet.

Individualisme en collectivisme

Mindmap

Mijn vader is op 20 juni 21 overleden. Naast het verdriet en schok op dat moment, moesten wij gelijk beginnen met het regelen van de uitvaart. De vragen welke bloemen we wilden, de soort kist en eventuele kransjes. We wilden onze vaders laatste wens in vervulling laten komen om te worden begraven in West-Papoea.

Mijn vriend Niels had een fundraiser pagina opgezet om de kosten van de repatriëring en begrafenis in West-Papua te dekken. Met de hulp van kennissen, vrienden en familie hebben wij dit kunnen regelen. Dat was ook eerste keer voor mij dat ik dat collectieve emotionele band hebt gevoeld vanuit diverse gemeenschappen en hoe mijn vader die collectieve band van cultuur meenam tot in zijn graf.

Ik ben daardoor gaan nadenken over de termen collectivisme en individualisme.

Gedachtengoed

Aangekomen in Biak, het geboorte eiland van mijn vader werden we begroet door de burgemeester en een dansgroep dat de kist in ontvangst nam. De ambulance voerde mijn vader in de auto, en reden we met boeg auto’s en scooters er achteraan met de zwaailichten aan. Dit zodat mensen weten dat er iemand is overleden en zo een gebed kunnen doen. Toen we eenmaal in het dorp aankwamen en de familie ontmoette was de hele familie, kennissen van mijn vader en vrienden aanwezig.

Op de dag dat mijn vader werd begraven, werd door de familie van mijn moeder’s kant een ceremonie uitgebracht. Mijn moeder’s neef, hoofd van het dorp van mijn moeder’s familie kwam met de familie naar het dorp van mijn vader’s kant.

Het was een ceremonie waarbij mijn moeder officieel weduwe werd verklaard. De vrouw, mijn moeder moest haar haren knippen en kreeg een pan en lepel waarbij ze iets kleins ging koken. Dit symboliseerde dat zij alleen het leven in gaat en voor haarzelf moet koken nu.

Toen mijn vader werd begraven begonnen we met collectief rouwen. Tot de 5e dag dat mijn vader in de grond lag, was het de bedoeling dat we voor zonsopgang om 5:00 s ochtend en bij zonsondergang rond 22:00 het graf bezochten. Dit om tijdens de moment alles eruit mochten gooien.

Na de 5 dagen gingen we de zee in om onze zorgen en verdriet weg te wassen. Buang susah. Washing our sorrow away. Het was de meeste intensieve week dat wel zeker heeft geholpen met mijn rouwproces. Ik voelde mij niet alleen, ik kon mijzelf hierdoor beter uiten. Toen ik thuis aankwam, was ik weer alleen. Dat was moeilijk voor mij. Ik kon daardoor niet zo goed omgaan met mijn voedingspatroon.

De Papoea cultuur is een collectieve samenleving.

Cliënt: Ik weet het niet. Ik heb gedacht dat ik misschien gewoon slechte depressiegenen heb.

therapeut:
Dat is een interessante gedachte, maar het lijkt erop dat op die manier nadenken over je depressie niet meer heeft geholpen dan al het andere dat je hebt geprobeerd. Laat me je vragen om een ​​andere manier te bedenken om naar je worsteling met depressie te kijken door het te vergelijken met in een gat gevallen zijn waar je niet uit lijkt te komen. Ik heb zelfs een aantal mensen, zoals u, horen zeggen dat hun depressie is alsof ze in een diep, donker gat vallen. Hoe lijkt dat te vergelijken met uw ervaring?

Cliënt: Ja, ik weet hoe dat voelt en kan er mee te maken hebben.

therapeut:
Dus laten we ons voorstellen dat je depressie is alsof je in een gat valt waar je niet uit lijkt te komen. Stel dat dit de omstandigheden zijn die ertoe hebben geleid dat je in het gat viel: je bent geblinddoekt, kreeg een kleine rugzak met gereedschap om te dragen en kreeg de missie om je een weg te banen over een uitgestrekt veld. Maar omdat je geblinddoekt bent, kun je niet zien dat het veld vol gaten zit, zodat je vroeg of laat, hoe je ook over het veld loopt, zeker in een van die gaten zult vallen. En ja hoor, je valt in een van de gaten. Je probeert jezelf meteen uit het depressiegat te trekken, maar het is te diep. Wat doe je?

Cliënt: Ik zou om hulp kunnen bellen.

therapeut:
Heb je dat niet al gedaan - heb je niet naar je vrienden geroepen om je uit het hol van depressie te tillen? Werkte het? Als dat zo is, waarom ben je dan hier? Wat zou je nog meer kunnen doen?

Cliënt: Ik weet het niet.

therapeut:
Ik veronderstel dat je zou kunnen proberen uit te zoeken waarom je in het gat viel. Als je bijvoorbeeld naar links zou zijn geslagen in plaats van naar rechts, zou je niet in dit gat zijn.

Klant: Dat klopt.

therapeut:
Maar hoe heeft dat voor jou gewerkt? Je vertelde me net een paar minuten geleden hoeveel tijd en moeite je hebt gestoken in het proberen uit te zoeken waarom je depressief bent. Hoe heeft dat voor jou gewerkt? Als het zo goed heeft gewerkt, waarom ben je dan hier? Merk ook op dat ik zei dat het veld vol gaten zit. Dus hoewel het letterlijk waar kan zijn dat als je naar links was gegaan in plaats van naar rechts, je niet in dit gat zou zijn, het betekent alleen dat je in een ander gat zou zijn. Wat zou je nog meer kunnen doen? Bedenk dat je een rugzak met gereedschap bij je hebt.

Cliënt: Misschien kan ik het gereedschap gebruiken om eruit te komen.

Therapeut: Stel dat je de rugzak opent en dat al het gereedschap dat erin zit schoppen zijn. Sommige zijn groter dan andere en sommige zijn gemaakt van

kort verhaal

herkansingsopdracht 'Artistic Research' term 1.1

Er was een reden dat ik eerst geen hulp wou zoeken. Ik streefde er altijd naar om perfect te zijn en vertrouwde er niet op dat anderen de meeste dingen voor mij zouden doen. Ik zei vaak: "Als ik het niet doe, wordt het nooit gedaan." Maar dat was niet helemaal de waarheid. Ik probeerde bijna nooit op iemand te rekenen. Ik vertrouwde mensen niet omdat ik mezelf niet vertrouwde.

Mijn eerste gesprek bij de therapeut was ook gelijk de laatste keer. Na bijna 8 jaar onbehandeld te zijn geweest en de ontwikkeling van stoornissen werd het te zwaar voor mij. PTSS, OCD en terugkerend depressie. Ik wou het niet geloven.

mijn individualistisch kijk,
hulp zoeken

Drie op de tien jongeren voelen zich langere tijd depressief. Ook angsten, somberheid en eenzaamheid komen veel voor onder jongeren. Deze cijfers verbazen hoogleraar psychoanalyse Paul Verhaeghe (Universiteit van Gent) niet. 'Volgens de wereldgezondheidsorganisatie (WHO) wordt depressie volksziekte nummer één. Onze individualistische maatschappij veroorzaakt depressies. Ook gaan jongeren gebukt onder de grote druk van de prestatiemaatschappij', betoogt hij.

‘Ik beteken niets’

Jongeren zijn meer op zichzelf aangewezen en moeten meer hun eigen weg zoeken dan voorgaande generaties. 'Onze identiteit is vloeibaar geworden. Vroeger kon je terugvallen op je religie, of op je groep. Er was een duidelijk keurslijf', zegt de hoogleraar. 'We hebben ons daaraan ontworsteld en dat heeft veel positieve effecten, maar dat zorgt er ook voor dat we alles zelf uit moeten vinden. Wie je bent is niet meer vanzelfsprekend. Jongeren zeggen soms: ik beteken niets, niemand verlangt naar mij. Dat zijn uitspraken die met identiteit te maken hebben.

Verhaeghe wijst er ook op dat vroeger een baan voor het leven veel vanzelfsprekender was. Daar kon je ook je identiteit aan ontlenen. Jongeren werken nu vaak op basis van contracten. De samenleving is volgens hem individualistisch en competitief geworden. 'We leven ook in een tijdperk van maakbaarheid. Het perfecte lichaam en de perfecte baan is haalbaar als je je maar voldoende inspant. Dat is een waanidee.

Stress vergroot kans op depressie

Die maakbaarheidsgedachte levert veel stress op. Als iets niet lukt is het je eigen schuld. Dat veroorzaakt langdurige stress en de kans op een depressie. Ook sociale media worden vaak als oorzaak gezien van psychische problemen bij jongeren. 'Sociale media vergroten onze individualistische competitieve maatschappij uit. We kunnen ons op Facebook of Instagram perfect de hele dag met elkaar vergelijken.'

Daarnaast speelt ook de toegenomen vrijheid jongeren parten, denkt de Vlaamse hoogleraar. 'We zijn zo vrij dat we eenzaam zijn geworden. We zijn los geschakeld van elkaar, terwijl we biologisch en sociologisch de groep nodig hebben. We voelen ons geen deel meer van een groep en dat maakt ons letterlijk ziek.'

Relaties als oplossing

Verhaege is bezorgd over het grote aantal depressies bij jongeren, maar hij is optimistisch over een oplossing. 'Daar zijn we al mee begonnen.' Volgens Verhaeghe kunnen depressies worden voorkomen als mensen zich weer verbonden voelen met elkaar. 'Er zijn duurzame relaties nodig waar we op terug kunnen vallen.' Verhaeghe ziet al een tegenbeweging: mensen die weer actief op zoek zijn naar die verbinding. 'Burgers die een participatiemaatschappij afdwingen, jongeren die samen in een co-housing project gaan wonen in plaats van in hun eentje op een flat, bedrijven die anders omgaan met autoriteit. Die beweging is van onderaf begonnen en kun je niet tegenhouden.'

Overzicht van wet #18:
bouw geen forten om jezelf te beschermen - isolatie is gevaarlijk

Isoleer jezelf nooit als je onder druk komt te staan. Dit sluit je gewoon af van informatie die je nodig hebt en mensen die je kunnen helpen, en wanneer er echt gevaar ontstaat, zie je het niet aankomen. Maak er in plaats daarvan een punt van extravert te zijn. Contact met anderen vergroot je kracht. Isolatie is gevaarlijk.

Gecentreerd rond de thema's van geestelijke gezondheid bij jonge volwassenen en de overtuigingen van het individualisme.

ONDERZOEKSVRAAG:

Hoe beïnvloedt individualisme/collectivisme het gedrag?

hypothese:

Individualistische waarden worden geassocieerd met meer suïcidaal gedrag en psychische nood, terwijl collectivistische waarden met minder suïcidaal gedrag en psychische nood worden geassocieerd.

GGZ. (2016). Cultuurverschillen. Opgehaald van GGz Groep: http://www.depressie.nl/achtergrondinformatie/cultuurverschillen

bron:
https://eenvandaag.avrotros.nl/item/individualisme-en-prestatiedrang-veroorzaken-depressies-bij-jongeren/